Don Juan

Hiszpański kolekcjoner złamanych serc nie od dzisiaj jest ulubieńcem artystów. Jako postać niemal kompletnie zmyślona zawsze miał przewagę nad Casanovą czy markizem de Sade. Bez oporu poddawał się literackiej i filmowej obróbce oraz — często wzajemnie sprzecznym — interpretacjom. Don Juan równie dobrze może być cynicznym rozpustnikiem, wrażliwym chłopcem, który daje się uwieść każdej napotkanej niewieście, sadystą albo romantykiem. Weryfikacji legendy podjął się w sztuce „Giovanni” młody gniewny polskiego teatru Grzegorz Jarzyna.

Iga Nyc, wprost.pl, 2006

— Bergman przecież także realizował „Don Juana” zarówno w teatrze, jak i w filmie. Przyglądał mu się z każdej strony. I zaprowadził nas do warstwy neuroz i problemów znaczne szerszych niż u Moliera — mówi reżyserka Ewa Piotrowska. Zdaniem Bartnikowskiego „Don Juan” jest specyficzną komedią Moliera. — Nie tyle mało śmieszną, co po prostu głęboką i bolesną. Mówi o zdradzie, o tym, jak sprawy intymne nas dotykają, o tym, jak bardzo boimy się śmierci, jak bardzo boimy się, że po drugiej stronie może nie być nikogo i jak z tym walczymy. Te same wątki odnajdziemy w filmach Bergmana — tłumaczy Bartnikowski, który jest scenarzystą spektaklu, a także w nim występuje w podwójnej roli Bergmana i Sganarela, sługi podpowiadającego oddającemu się przyjemności Don Juanowi, jak powinien żyć.

Piotr Guszkowski, metro.gazeta.pl, 29.01.15