wtręt

Poza dominującym językiem francuskim znajdujemy w polskiej komedii po jednym wtręcie hiszpańskim („El cavalijero” / „dopiero” (akt II, sc. 3)), włoskim („Barocco!”, zamiast łac. baroco — wniosek cząstkowy w sylogizmie (akt II, sc. 4) i „śródziemnomorskim” („sir Extravagando” / „kontrabando” (Pustosław, akt III, sc. 6)). Z drugiej strony wtręty łacińskie charakteryzują przedstawiciele starszego pokolenia (...) (Justyna Łukaszewicz, Teatr Franciszka Zabłockiego wobec francuskich źródeł: Małżonkowie pojednani, czyli przesąd modny. Komedia w aktach pięciu z francuskiego pana de La Chaussée, w: Przekładając nieprzekładalne, Małgorzata Ogonowska (red.), Gdańsk, 2000, s. 503)