deklamacja

Była na trzecim kursie medycyny, a równocześnie uczyła się deklamacji. Zaczęło się od tego, że na wieczorku na cel dobroczynny, gdzie recytowała „Zielony szum” Niekrasowa, zwrócił na nią uwagę artysta teatru „Sołowcowa” (...)
Po zakończeniu deklamacji Polina przymykała oczy i bezładnie opuszczała ręce wzdłuż ciała, ale ta mimowolna ekstaza trwała krótko. Już po chwili następował powrót do rzeczywistości, na twarz występowały rumieńce, a na wargi wracał uśmiech odsłaniając pełen wdzięku krzywy ząbek.

Jan Brzechwa, Gdy owoc dojrzewa, 1958