rurecznik

(...) poza tym mieli tam jeszcze dwa akwaria, jedno zatłoczone gupikami, drugie z samotnym welonem, na stole znalazłem kartkę „Rybkom wystarczy raz dziennie porcja suszu, dziękujemy”. Ani mi się śniło marnować czas na doglądanie tej menażerii, gdybym się na tym stanowisku sprawdził, każdy ich urlop byłby dla mnie koszmarem (...) musiałem więc coś spieprzyć, na tyle delikatnie, żeby mnie nie posądzili o złośliwość, ale też dostatecznie dotkliwie, żeby nigdy już nie zechcieli powierzyć mi swojego M5, musiałem zrobić to tak, żeby mnie uznali za roztargnionego, żeby zamiast nienawiści czuli politowanie. Kupiłem więc rureczniki, tubifex, żywy pokarm, kłębowisko sznurówek wijących się w miseczce, kupiłem, żeby wyszło na taką sąsiedzką gorliwość, że niby susz starczy, ale dodaję coś od siebie. Gupiki były jeszcze młode, świeży miocik, małe rybie gardziołka, ledwie rozpoczęty rozwój pawich ogonków, właśnie dla nich kupiłem rureczniki rozmiaru XXL, włożyłem do karmnika i z pasją obserwowałem zagładę, klęskę ruchów robaczkowych przełyku w starciu z ruchami robaczków.
Już nigdy mnie o nic nie poprosili. Ale klucz sobie dorobiłem.

NKJP: Wojciech Kuczok, Widmokrąg, 2004