Każdy pułk bojowy posiadał batalion zapasowy, w którym w ciągu czterech lub sześciu tygodni prowadzono szkolenie poborowych przygotowujące ich do wymarszu na front. W batalionach zapasowych funkcjonowały też kompanie
ozdrowieńców dla żołnierzy powracających ze szpitali. Spośród nich oraz nowo wyszkolonych żołnierzy tworzono kompanie marszowe, które kierowano na front w celu uzupełnienia strat wojsk w wyniku poniesionych w czasie działań bojowych.
NKJP: Jerzy Przybylski, Marynarze w walce o niepodległość Polski (1918–1920), 1999