Definicja
obłóczyny to uroczyste przybranie przez kandydata lub kandydatkę stroju właściwego dla wspólnoty, do której przystępuje (sutanny lub habitu), tj. seminarium duchownego, zgromadzenia zakonnego lub zakonu
obłóczyny
obłóczyny (rel.)
Przykłady użycia autentyczne, starannie wybrane, zobacz też na blogu
W naszym Zgromadzeniu wzmianki o obłóczynach Matki Katarzyny z Kłobucka i pierwszych członkiń Wspólnoty przez O. Szymona Mniszka w 1578 r. znajdujemy w rękopisach O. Zygmunta Wołka, sporządzonych pod koniec XIX w. prawdopodobnie na podstawie dawniejszych źródeł. Natomiast datą kończącą okres istnienia u nas obrzędu obłóczyn zakonnych jest rok 1969.
Między wiekiem VI a XVI utrwalił się już w całym Kościele zwyczaj, że obrzędy były dwa: obłóczyny na początku nowicjatu i śluby na jego zakończenie; prawo kościelne stanowiło, że nowicjusze powinni chodzić w stroju zakonu, do którego wstąpili. Po prostu pierwszego ranka przy wejściu do klauzury odbywały się obłóczyny, początkowo bez żadnej ceremonii – nikt habitu nie święcił ani go uroczyście nie wręczał, nie było zapraszania rodziny i gości.
Lecz świadomość, że jest to ważny krok życiowy, domagała się przynajmniej skromnej i prywatnej, ale jednak ceremonialnej oprawy. A że obyczaj bywa nieraz silniejszy od prawa, w Polsce zaś w czasach saskich był wyjątkowo silny, toteż ceremoniały obłóczyn w klasztorach żeńskich przybrały symbolikę wesela: biały strój, orszak drużek, pierścień, wieniec, goście, kapela, uczta i „Boży obiadek” dla panien zakonnych. „Pannę młodą” prowadził do ołtarza najgodniejszy z gości lub drużki.
Między wiekiem VI a XVI utrwalił się już w całym Kościele zwyczaj, że obrzędy były dwa: obłóczyny na początku nowicjatu i śluby na jego zakończenie; prawo kościelne stanowiło, że nowicjusze powinni chodzić w stroju zakonu, do którego wstąpili. Po prostu pierwszego ranka przy wejściu do klauzury odbywały się obłóczyny, początkowo bez żadnej ceremonii – nikt habitu nie święcił ani go uroczyście nie wręczał, nie było zapraszania rodziny i gości.
Lecz świadomość, że jest to ważny krok życiowy, domagała się przynajmniej skromnej i prywatnej, ale jednak ceremonialnej oprawy. A że obyczaj bywa nieraz silniejszy od prawa, w Polsce zaś w czasach saskich był wyjątkowo silny, toteż ceremoniały obłóczyn w klasztorach żeńskich przybrały symbolikę wesela: biały strój, orszak drużek, pierścień, wieniec, goście, kapela, uczta i „Boży obiadek” dla panien zakonnych. „Pannę młodą” prowadził do ołtarza najgodniejszy z gości lub drużki.
augustianki.pl, 1.03.2025
W Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu odbyły się obłóczyny. Pięciu alumnów po raz pierwszy założyło sutannę.
Obłóczyny odbyły się w kaplicy Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu. Mszy świętej przewodniczył biskup Piotr Turzyński.
– Kochani bracia. Dzisiaj czynicie krok ku święceniom diakonatu i kapłaństwa poprzez przyjęcie stroju i publiczne wyrażenie takiej zgody. Przyjmijcie Maryję jako wzór, ale i jako Matkę, opiekunkę i znak nadziei. Jako tę, która depcze zło. Z Jej pomocą zrealizujecie wasze powołanie i staniecie się dla innych błogosławieństwem, bo powołanie nie jest dla samego człowieka, tylko dla ludzi wokół – powiedział biskup Piotr Turzyński.
Obłóczyny odbyły się w kaplicy Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu. Mszy świętej przewodniczył biskup Piotr Turzyński.
– Kochani bracia. Dzisiaj czynicie krok ku święceniom diakonatu i kapłaństwa poprzez przyjęcie stroju i publiczne wyrażenie takiej zgody. Przyjmijcie Maryję jako wzór, ale i jako Matkę, opiekunkę i znak nadziei. Jako tę, która depcze zło. Z Jej pomocą zrealizujecie wasze powołanie i staniecie się dla innych błogosławieństwem, bo powołanie nie jest dla samego człowieka, tylko dla ludzi wokół – powiedział biskup Piotr Turzyński.
radioplus.com.pl, 8.12.2021
Gramatyka
rzeczownik plurale tantum rodzaj niemęskoosobowy odmienny
formy w tabelce:
formy: obłóczyn; obłóczynach; obłóczynami; obłóczynom; obłóczyny
