lombr

— Mój drogi bracie Kristoferze i wysoce ceniony przeze mnie kompanie — powiedział pewnego dnia Sylvan, gdy wrócił z przechadzki po rozżarzonym promieniami słońca Skeppsbron. — Powiedz mi, czy słyszałeś o grze, która nazywa się lombr?
— Owszem — odparłem. — To gra w karty, prawda? Przypomina faraona.
— Tak i nie. Faraon to gra, w której o tym, kto wygra, decyduje przypadek. Natomiast w lombrze o wygranej decydują umiejętności, a pani Fortuna nie ma tam nic do gadania.
— A skąd u ciebie takie zainteresowanie hazardem, drogi Rickardzie? — spytałem, leżąc na łóżku i ciesząc się ciepłem jak syty kot buszujący po stodole.

Niklas Natt och Dag, Sztokholm 1793, 2017