Podsiadło

Znikły listy, pisane do przyjaciół z krótkich przystanków w nieustającej podróży. Wraz z nimi język bezpośredniej rozmowy, kolokwialny i niewymuszony, ważny dla odświeżenia poetyckiego idiomu po 1989 roku. Poezja Podsiadły, nieco pochopnie wrzucona wówczas do o’harystycznego worka, udowadniała, że można nasycać liryczne wyznanie uważną obserwacją codzienności, rozszerzać granice wiersza aż do brawurowej, whitmanowskiej z ducha logorei, a jednocześnie nie rezygnować z kunsztownych gier z tradycją.

A. Spólna, Zdradzony przez mowę. O tomie „Pod światło” Jacka Podsiadły, „Świat i Słowo” 2 (19)/2012, s. 306