SI Nawiasowy przecinek
O przecinku przed i po nawiasem mówiąc, w pełnym dostępie dla każdego

Przed nawiasem mówiąc stawiamy przecinek, por.

(1) — Mówiłem, że nie mówi — przypomniał Koliszewski. — W tym cały dramat, nawiasem mówiąc. (NKJP: Artur Baniewicz, Afrykanka, 2005)

Jeśli nawiasem mówiąc stoi na początku konstrukcji złożonej, a tak jest najczęściej, wtedy przecinek stawiamy na końcu tego wyrażenia, por.

(2) Opozycji też to dotyczy. Nawiasem mówiąc, ostrzegam firmy ubezpieczeniowe, by nie podpisywały na gwałt umów z tego typu facetami. (NKJP: Artur Baniewicz, Drzymalski przeciw Rzeczpospolitej, 2004)

Nawiasem mówiąc może też być wplecione w zdanie i jest wtedy z obu stron otoczone przecinkami, por.

(3) — Nie kiwaj głową. Słuchacze cię nie widzą. Czego, nawiasem mówiąc, powinni żałować. (NKJP: Artur Baniewicz, Drzymalski przeciw Rzeczpospolitej, 2004)

albo rzadziej myślnikami, por.

(4) Obywateli oburzało to, co się dzieje z pieniędzmi z ich podatków, które – nawiasem mówiąc – stale rosły. (KWJP: Michał Gadziński, Perły imperium brytyjskiego, 2016)

W „Nowym słowniku interpunkcyjnym języka polskiego z zasadami przestankowania” Jerzego Podrackiego (2005) podano jeszcze interpunkcję „albo (rzadziej) w przecinek i dwukropek” i zilustrowano ją przykładem „Inni, nawiasem mówiąc: także twoja rodzina i rzekomi przyjaciele, również cię nie popierają”, ale to rzadki zapis. Jeśli już, to jako całość wtrącenie ujęte jest w nawiasy:

(5) Przepisy, które podaje, podaje z przekonaniem arcykapłana jakiegoś kurzego kultu (nawiasem mówiąc: przenośny kurnik, który kazał wyobrazić na rycinie, ma w sobie coś z kształtu Arki Przymierza na prymitywnych ilustracjach), jakby właściwe karmienie czy ustawienie grzęd było kwestią (…) (KWJP: Jacek Dehnel, Młodszy księgowy. O książkach, czytaniu i pisaniu, 2013)