229 Nazwiska francuskie (i nie tylko) — sposób odmiany i możliwa nieodmienność
odmiana imion, nazwisk, rzeczowników (I)

1. Główna zasada

W niektórych nazwiskach obcych, zwłaszcza francuskich, wymowa różni się od pisowni m.in. tym, że nie odczytujemy jakichś końcowych liter. Na przykład nazwisko kończy się na -in, co czytane jest [ę]. Przy takiej wymowie nie jest możliwe odmienianie, zmienianie form w kolejnych przypadkach. Wtedy w odmianie dokonuje się następującego zabiegu:

Zobaczmy przykłady:

Analogiczne zasady do podanych powyżej stosują się do imion, zob. regułę odmiana imion, nazwisk, rzeczowników (I): imiona francuskie (i nie tylko) — sposób odmiany i możliwa nieodmienność.

2. Możliwa nieodmienność

3. Jeszcze bardziej problematyczne przypadki

O przypadkach, gdy nazwisko kończy się w wymowie na spółgłoskę, ale w zapisie na niewymawiane s, piszemy w tym artykule poprawnościowym: Gdy nie lubimy „s”.

Jeżeli chcemy odmienić nazwisko, które w wymowie kończy się samogłoską nosową, ale w zapisie są jeszcze jakieś litery (zwykle s), należy w wymowie odmienionych form zachować samogłoskę nosową, wymówić nieme litery oraz polską końcówkę fleksyjną, która w piśmie dodana jest bez apostrofu, np.

Uwaga: inaczej postępuje się z nazwiskami zakończonymi na niewymawiane -es, tzn. stosuje się wtedy zapis z apostrofem, por. regułę odmiana imion, nazwisk, rzeczowników (III): zakończone w piśmie na -e lub -es, które nie jest wymawiane.