Reguła: 136. odmiana: nazwiska francuskie (i nie tylko) — sposób odmiany i możliwa nieodmienność
W niektórych nazwiskach obcych, zwłaszcza francuskich, wymowa różni się od pisowni m.in. tym, że nie odczytujemy jakichś końcowych liter. Na przykład nazwisko kończy się na -in, co czytane jest [ę]. Przy takiej wymowie nie jest możliwe odmienianie, zmienianie form w kolejnych przypadkach. Wtedy w odmianie dokonuje się następującego zabiegu:
Zobaczmy przykłady:
Możemy też nie odmieniać nazwisk, w których nie istnieje problem wymowa — zapis odmiany, ale w których