Reguła nr 191 w Kompendium dobrej polszczyzny

191 Nazwiska francuskie (i nie tylko) — sposób odmiany i możliwa nieodmienność
odmiana imion, nazwisk, rzeczowników (I)

W niektórych nazwiskach obcych, zwłaszcza francuskich, wymowa różni się od pisowni m.in. tym, że nie odczytujemy jakichś końcowych liter. Na przykład nazwisko kończy się na -in, co czytane jest [ę]. Przy takiej wymowie nie jest możliwe odmienianie, zmienianie form w kolejnych przypadkach. Wtedy w odmianie dokonuje się następującego zabiegu:

Zobaczmy przykłady:


Możemy też nie odmieniać nazwisk, w których nie istnieje problem wymowa — zapis odmiany, ale w których

Analogiczne do podanych powyżej zasady stosują się do imion, zob. regułę odmiana imion, nazwisk, rzeczowników (I): imiona francuskie (i nie tylko) — sposób odmiany i możliwa nieodmienność.
Całą treść widzą tylko użytkownicy pełnej wersji Dobrego słownika.
Zyskaj pełny dostęp do tej i 387 pozostałych reguł.
zamów
newsy, porady + e-book