Interpunkcja w zdaniach zawierających określenia predykatywne nie jest jasno określona. Można tu wyróżnić trzy sytuacje (nachodzące na siebie), omówione w dalszej części. Z pewnością interpunkcja tych określeń jest jednym z wyłomów od generalnej zasady mówiącej, że to składnia rządzi polską interpunkcją. W tym wypadku decyduje bardziej coś, co nazwać by można chęcią strukturyzacji. Choć pewne zasady wciąż da się podać.
Generalnie określenia predykatywne charakteryzują się tym, że określają zarówno podmiot, jak i orzeczenie. W zdaniu Dziecko spało zmęczone słowo zmęczone określa zarówno dziecko (zmęczone dziecko), jak i stan spało (spało zmęczone). Ze zdania dowiadujemy się zatem, jaki jest doświadczający stanu w trakcie trwania tego stanu (to samo może dotyczyć wykonawcy czynności).
Zwykle te określenia w zdaniu są oddzielone innymi słowami od rzeczownika, który określają.
Jeśli określenie predykatywne jest nierozbudowane, a zwłaszcza
Stopień rozbudowania określenia predykatywnego
A o interpunkcji w przypadkach takich, gdy przed wyrażeniem predykatywnym stoi spójnik lub zaimek, traktuje artykuł w Słowniku interpunkcyjnym Jeszcze o interpunkcji wyrażeń predykatywnych.
Pełna treść tej i 438 pozostałych reguł dostępna w abonamencie.