Wyróżniamy trzy podstawowe kreski poziomie, wymieńmy je od najkrótszej do najdłuższej:
Łącznik jest znakiem zapisywanym zawsze bez spacji po bokach. Pauza jest zawsze zapisywana ze spacjami po bokach. Półpauza może być zapisywana i tak, i tak, wszystko zależy od tego, jaką funkcję pełni.
Znakiem interpunkcyjnym zapisywanym ze spacjami po bokach jest myślnik. Realizacją myślnika w tekście może być pauza, ale może być też półpauza.
Stosowanie łącznika jest określone dość ściśle. Najwięcej swobody piszący mają przy myślniku (zapisanym w postaci pauzy lub półpauzy). Ten znak graficzny bywa zresztą nadużywany, zwłaszcza tam, gdzie piszący nie wiedzą, czy postawić przecinek.
Z półpauzą jest ten problem, że choć jej przydatność w tekstach nie podlega dyskusji, to do tej pory nie zostało jej użycie spójnie i wyczerpująco opisane (z wyjątkiem „Edycji tekstów” A. Wolańskiego).
Dywiz na klawiaturze usadowił się na prawo w górę od literki „P” (dla większości osób jest to po prostu klawisz z minusem).
Półpauzę możemy uzyskać poprzez lewy Alt plus 0150 z klawiatury numerycznej, pauza zaś to lewy Alt plus 0151 z klawiatury numerycznej. Trzymamy więc wciśnięty lewy Alt i (po prawej) wybieramy kolejno podane cyfry. Musimy tylko zwrócić uwagę, czy mamy włączoną klawiaturę numeryczną, za co odpowiada przycisk Num Lock.
W systemie Mac OS z układem klawiatury angielskiej oraz polskiej programisty półpauzę wprowadza się skrótem Alt plus -, a pauzę skrótem Alt plus Shift plus -. Natomiast w układzie polskiej maszynistki półpauzę wprowadza się skrótem Alt plus Shift plus 8, a pauzę skrótem Alt plus /.
W Linuksie wymienione znaki można wprowadzić z tablicy znaków lub, trzymając wciśnięty lewy ctrl i shift, wpisać u2013 dla półpauzy i u2014 dla pauzy.
Na przykład: 10-dniowy, 400-złotowy, XIV-wieczny, 90-lecie. Zob. też regułę sposób zapisu (liczby): konstrukcje liczbowo-słowne (np. 10-lecie, 3-krotny).
Taki zapis też może łączyć się ze skróceniem omawianym powyżej, np.
Łącznik pojawia się w odmianie skrótowców (zob. regułę skrótowce: ogólne zasady odmiany) oraz w wyrazach pochodnych od nich (zob. regułę słowotwórstwo: wyrazy pochodne od skrótowców).
Półpauzę można wstawiać w takich zapisach:
Oznacza tu ona zamknięcie się kwoty w pełnych jednostkach podstawowej jednostki monetarnej. Piszemy, że można wstawiać, ale to nie oznacza, że trzeba. Można tam po prostu dać dwa zera lub w ogóle opuścić część po przecinku.
Myślnika w postaci pauzy używamy na początku każdej kwestii w dialogu, np.
— Na kiedy jesteś w stanie to zrobić?
— Chyba na jutro...
W obustronne myślniki ujmujemy wplecione w dialogi wypowiedzi narratora. Jeśli fragment narracji kończy zdanie, stawiamy myślnik tylko raz. Na przykład:
— Na kiedy jesteś w stanie to zrobić? — zapytał głosem, który brzmiał bardzo groźnie. — No, mów!
— Chyba na jutro... — jęknął robotnik.
Po pierwsze mowa tu o relacjach przestrzennych, np. początek i koniec trasy, układ miast. Możemy zapisywać:
Po drugie mowa tu o relacjach osobowych, instytucjonalnych itp., np.
W bardzo starannie opracowanych tekstach spotkać można także kreskę liczbową. Ten znak jest mniej więcej długości półpauzy, ale znajduje się nieco wyżej niż zwykłe dywizy, półpauzy i pauzy. Kreska liczbowa ma łączyć cyfry, które są zawsze wielkości liter wielkich. Wysokość półpauzy jest dostosowana do wielkości liter małych (abc...), a kreski liczbowej do liter wielkich (ABC...) i cyfr właśnie (123...).
W Wordzie kreskę liczbową uzyskujemy poprzez wpisanie 2012 i naciśnięcie lewego Alta łącznie z X.
Zobacz regułę dzielenie wyrazów: większe całostki (adresy mailowe, nazwy złożone itp.).
Popatrzmy na taki przykład (z wywiadu z Piotrem Pustelnikiem, himalaistą, na menstream.pl):
Pełna treść tej i 427 pozostałych reguł dostępna w abonamencie.