zombiak

(...) zabulgotałem z przerażenia i rzuciłem się w bok, byle dalej od żywego trupa, który zaczął kręcić się i rzucać, chyba starając się złapać grunt i wyplątać z trzymających go pędów tataraku. Nie czekałem, żeby zobaczyć, czy mu się uda; przebierając nogami i rękami, zacząłem przeć pod prąd, mając nadzieję, że zombiaka zniesie woda. Lepsza już niemalże pewna śmierć od kuli niż coś takiego.

Michał Gołkowski, Sztywny, 2015