bul

Kiedy rano rozlegało się pukanie do drzwi mojego pokoju hotelowego, wzywające mnie na zdjęcia, składał dłonie nad głową jak człowiek, który chce dać nurka do wody, i pytał: „Bul, bul, bul?”. Pytał w ten sposób, czy ma się schować w łazience, czy też — tu z pytaniem w oczach poruszał ramionami jak skrzydłami — na balkonie. Lecz prawdziwa miłość, jedność ducha i marzeń, myśli o małżeństwie, to sprawa późniejsza.

NKJP: Gazeta Wyborcza, 1998