biblizm

Przyjmijmy zatem roboczo, że przez biblizm rozumieć tu będziemy jednostkę języka o dającym się ustalić pochodzeniu od tekstów Pisma świętego, która — niezależnie od swej postaci formalnej i statusu semantycznego — kodowana jest w pamięci językowej danej etnicznej wspólnoty komunikacyjnej, a w produkcji tekstów dyskursu tej wspólnoty jest dla nazwania odnośnych wiązek sensów odtwarzana. Zgodnie z tą definicją do biblizmów języka polskiego odnoszę na równych prawach jednostki różne strukturalnie — a więc wyrazy: gehenna, matuzalem, moloch, samarytański, apokaliptyczny, judasz, judaszowy; grupy wyrazowe: umywać ręce, strzec jak źrenicy oka, rzucać perły przed wieprze, wierzgać przeciw ościeniowi, arka przymierza, głos wołającego na puszczy, kamień obrazy, listek figowy, sól ziemi, złoty cielec; zdania: A słowo ciałem się stało, Duch ochoczy, ale ciało mdłe, Kto mieczem wojuje, od miecza ginie, Nie samym chlebem żyje człowiek, Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni.

W. Chlebda, Szkice o skrzydlatych słowach. Interpretacje lingwistyczne, Opole 2005, s. 209