Uporządkujmy tu relacje i znaczenia zaimkowych form
mi i
mnie. Wątpliwości pojawiają się przede wszystkim tam, gdzie obie obsługują ten sam przypadek — celownik: (komu?)
daj to mi,
mnie to daj. Najpierw jednak spójrzmy na
mnie w innych przypadkach, w których z
mi nie konkuruje. W (1) widzimy
mnie dopełniaczowe (do kogo, czego?
do mnie), w (2) — biernikowe (rozumie kogo, co?
mnie). W (2) jest też
mi celownikowe. A w (3) widzimy
mnie miejscownikowe (w kim, czym?
we mnie).
(1) Pamiętam tamte wakacje. Oczywiście to nie polityka zajmowała mnie wówczas najbardziej, ale coś do mnie jednak docierało. (KWJP: Klementyna Suchanow, To jest wojna, 2020)