Istnieją dwie proste reguły dotyczące odmiany imion żeńskich w wołaczu. Pierwsza mówi, że imiona zakończone na -a otrzymują w wołaczu końcówkę -o,
np. Monika — Moniko, Urszula — Urszulo, Zofia — Zofio.
Druga reguła mówi, że zdrobniałe imiona żeńskie otrzymują w wołaczu końcówkę -u, jeśli kończą się na -ia,
np. Asia — Asiu, Madzia — Madziu, Gienia — Gieniu,
lub otrzymują w wołaczu końcówkę -o, jeśli kończą się -Va (gdzie V symbolizuje spółgłoskę), np. Kama — Kamo, Mariolka — Mariolko.
Z tymi regułami wiążą się jednak dwie komplikacje. Pierwsza dotyczy używania w wołaczu form mianownikowych: Kama!, Mariolka!, Monika!. Na ten temat więcej w regule gramatyka: wołacz od imion (Filip! czy Filipie!, Marto! czy Marta!). Druga — problematycznym wołaczem od imion zakończonych na -la. Tym zajmiemy się poniżej.
Weźmy przykładowo imiona Mariola i Maryla. Według wyżej
Całą treść widzą tylko użytkownicy pełnej wersji Dobrego słownika.
Zyskaj pełny dostęp do tej i 334 pozostałych reguł.