Reguła: 311. słowotwórstwo: nazwiska mężatek i panien
Dwa ostatnie stulecia to czas ustabilizowania się nazwisk i postępująca formalizacja ich zapisu (księgi parafialne, urzędowe, bazy danych). Równolegle następowały i następują procesy upodmiotowienia kobiet. Wpływają one także na słowotwórstwo nazwisk żeńskich.
Formy nazywające żony i córki tworzono dawniej od imion, zawodów, przezwisk, nazwisk ich mężów i ojców. Było to odbiciem ich statusu — podporządkowania władzy najpierw ojca, a następnie męża. Stąd znane z historii i częściowo obecne w słowotwórstwie dialektalnym formy: Janowa ‘żona Jana’, Kowalicha ‘żona kowala’, Loskula ‘córka mężczyzny o nazwisku Loska’, Wernerka ‘żona mężczyzny o nazwisku Werner’, Kowalszczanka ‘córka Kowalskiego’, Frankiewiczka ‘pani Frankiewicz(owa)’.
W języku ogólnym, w zwyczaju językowym i częściowo w zapisach urzędowych funkcjonują następujące zasady: 1) od nazwisk przymiotnikowych zakończonych na -ski, -cki, -dzki tworzy się nazwiska żeńskie (zarówno żon, jak i córek) jak od przymiotników: Kowalski — Kowalska, Gałecki — Gałecka, Rudzki — Rudzka; 2) od innych nazwisk przymiotnikowych tworzy się nazwiska żeńskie (...) 3) od nazwisk zakończonych na spółgłoskę inną niż -g:
a) (...)
b) (...)
UWAGA: (...) 4) od nazwisk zakończonych na spółgłoskę -g:
a) (...)
b) (...) 5) od nazwisk zakończonych na samogłoskę -a:
a) (...)
b) (...) 6) od nazwisk zakończonych na samogłoski -e, -o (...) 7) od nazwisk zakończonych na -ge, -go (...)
Uwaga 1: (...)
Uwaga 2: (...)
Całą treść widzą tylko użytkownicy pełnej wersji Dobrego słownika.
Zyskaj pełny dostęp do tej i 358 pozostałych reguł.