Numery telefonów dzielimy zasadniczo na dwie grupy: stacjonarne i komórkowe. W bardziej szczegółowych klasyfikacjach wyodrębnia się także inny typy, np. numery alarmowe czy specjalne.
1. Zasady zapisu numerów stacjonarnych
Stacjonarny numer telefonu składa się z kilku segmentów. Wśród nich, patrząc od końca, można wskazać: właściwy numer abonenta (człon obligatoryjny), numer kierunkowy (człon obligatoryjny) oraz numer krajowy (człon fakultatywny). W strukturze (+48) 44 755 52 40 ciąg 7555240 to
a) sposób zapisu właściwego numeru abonenta
Właściwy numer abonenta warto podzielić na segmenty zgodnie ze schematem
b) sposób zapisu numeru kierunkowego
Każdy numer telefonu powinien zawierać człon wskazujący na strefę numeracyjną, nazywany numerem kierunkowym. W Polsce jest to
c) sposób zapisu segmentu wskazującego na kraj
W przypadku połączeń międzynarodowych człon, który jest oznacznikiem kraju, powinien być poprzedzony znakiem +, np. +48 22 333 33 33. Symbolu + nie
2. Numery komórkowe
Numery komórkowe w Polsce to kombinacja dziewięciu cyfr, z których pierwsza mieści się najczęściej w zakresie 5–7 (np. 501, 602, 723). W odróżnieniu od numerów stacjonarnych
Pełna treść tej i 440 pozostałych reguł dostępna w abonamencie.