221 Imiona typu Iwo, Otto, Hugo, Bruno
odmiana imion, nazwisk, rzeczowników (II)

Niektóre imiona męskie zakończone na -o odmieniają się tradycyjnie z dodaniem elementu -n-. Mają one pochodzenie średniowieczne, łacińskie (a niektóre germańskie), a tam element -n- w odmianie występuje, dlatego wszedł on też do fleksji polskiej: do Brunona, o Hugonie. Można je w zasadzie podać w wyliczeniu (szczegółowe informacje o ich odmianie można przeczytać w tychże hasłach):
Apollo, Bruno, Gwido, Hugo, Iwo, Odo, Otto.
Wszystkie wymienione powyżej imiona mają swoje warianty:
Apollon, Brunon, Gwidon, Hugon, Iwon, Odon, Otton,
które uformowały się pod wpływem odmiany łacińskiej i z czasem utrwaliły się jako odrębne imiona.

Do tej pory źródła poprawnościowe nie dopuszczały odmiany bez wstawnego -n-, z wyjątkiem imienia Apollo. Nie dopuszczały też ich nieodmienności, tu z wyjątkiem imienia Iwo. Taki stan rzeczy nie przystawał do rzeczywistości językowej, dlatego opracowaliśmy te imiona na nowo. Poniżej podajemy parę ogólnych wskazówek, które dotyczą ich wszystkich.

1.

2.

3.

4.

5.