Rzeczowniki zakończone w piśmie na -ia odmieniamy w dopełniaczu i miejscowniku liczby pojedynczej oraz w dopełniaczu liczby mnogiej tak, że piszemy -i, gdy
-ia występuje po lierach oznaczających spółgłoski wargowe p, b, f, w, m w wyrazach rodzimych lub przyswojonych (wtedy bez względu na wymowę), np.
Słupia — tej Słupi,
głębia — tej, tych głębi,
trzewia — tych trzewi,
Rumia — tej Rumi;
-ia występuje w wyrazach, w których mianowniku czytamy [ńa], np.
jadalnia — jadalni.
Rzeczowniki zakończone w piśmie na -ia odmieniamy w dopełniaczu i miejscowniku liczby pojedynczej oraz w dopełniaczu liczby mnogiej tak, że piszemy -ii, gdy
-ia występuje po lierach oznaczających spółgłoski wargowe p, b, f, w, m w wyrazach obcych, np.
terapia — tej terapii,
fobia — tej, tych fobii,
mafia — tej, tych mafii,
Skandynawia — tej Skandynawii;
chemia — tej chemii;
-ia występuje w wyrazach, w których mianowniku czytamy [ja], np.
encyklopedia — encyklopedii.
alergia — alergii.
talia — talii.
kolonia — kolonii.
aria — arii.
Uwaga 1: rzeczowniki odmieniające się tylko w liczbie mnogiej (pluralia tantum) przyjmują zwykle w dopełniaczu końcówkę -ów, np. archiwalia — tych archiwaliów. Czasem spotyka się błędne zapisy typu !archiwalii.
Uwaga 2: w wydawnictwach poprawnościowych pisownię -i vs. -ii zwykle przedstawia się jako zależną od swojskości lub obcości wyrazu. Jak jednak wynika z podanych powyżej zapisów, duże znaczenie ma również wymowa, a nie tylko poczucie rodzimości. Przecięcie się tych kryteriów daje czasem mało intuicyjne wyniki, piszemy np. do Oruni, ale do Owernii, choć w mianowniku zakończenia tych nazw czytamy tak samo (pierwsza jednak to nazwa polska — dzielnica Gdańska, a druga to spolszczona nazwa francuska — region).
Uwaga 3: o dawnym dopełniaczu liczby mnogiej -ij przeczytasz w regule dawna odmiana, dawne formy: rzeczownikowy dopełniacz liczby mnogiej na -yj, -ij (funkcyj, balij).
To tylko próbka tego, do czego dostęp mają
użytkownicy pełnej wersji Dobrego słownika.