rostrucharz

Śmieszną złość Sowiźrz[ał] jednemu rostrucharzowi w Wizmarze wyrządził, bo tam zawsze przychodził jeden rostrucharz, który nigdy nic nie kupił, jedno targował, a koni wszytko za ogony pociągał, a po tym obaczył, jako koń długo żyw miał być. A to tak poznał: jeśli koń był długiego ogona, a włosy w nim słabe były, nie kupił go, bo tak rozumiał, iże niedługo miał być żyw ; a gdy gdy włosy tęgie i twarde były, takiego kupił, bo temu wierzył, iże długo miał być żyw, a twardego i mocnego przyrodzenia był.

Radosław Grześkowiak, Edmund Kizik, Sowiźrzał krotochwilny i śmieszny. Krytyczna edycja staropolskiego przekładu „Ulenspiegla”, 2005, s. 204