do białego rana

Ogień strzelił wesołym płomieniem, a radość chłopców nie miała granic. Otucha znów wstąpiła im w serca. Osuszyli szynkę, najedli się do syta, a potem, ponieważ nigdzie nie było suchego miejsca do spania, siedzieli wokół ogniska aż do białego rana, rozprawiając o swojej nocnej, wspaniałej przygodzie i chełpiąc się swoją odwagą.

Mark Twain, Przygody Tomka Sawyera, przełożył Jan Biliński, 2019 (1876)

Rozmowy z Ritterem zwykle kończyły się pijaństwem do białego rana, jednak tym razem nie pozwoliłem na taki obrót spraw. Ritter namawiał do kontynuowania pogawędki i popijawy. Przebąkiwał nawet coś o pewnych zacnych panienkach, które dobrze zna (...). Nie dałem się skusić.

Jacek Piekara, Ja, inkwizytor. Łowcy dusz, 2009