Reed

Jako przedstawiciela prozy postmodernistycznej wymienia się go zwykle obok Vonneguta, Brautigana, Coovera czy Reeda. Andrzej Kopcewicz, opisując styl tych autorów, stwierdza, że charakteryzuje go:

skłonność do parodii, pastiszu, burleski, [która] łączy się tu ze środkami językowymi pozbawionymi psychologicznej lub symbolicznej głębi oraz ze zredukowaną do niezbędnego minimum przyczynowością. (...)

Krzysztof Fordoński, Egzotyzować defamiliaryzację? Problemy przekładu postmodernistycznej powieści amerykańskiej — Donald Barthelme, w: Przekładając nieprzekładalne, red. Małgorzata Ogonowska, Gdańsk, 2000, s. 184