wronię

Z tym traceniem przytomności w chwilach wielkiego napięcia lub zdenerwowania to była przykra sprawa. Rozpoczęło się to jeszcze w dzieciństwie, ale jakoś później szczęśliwie przeszło. (...) Pierwszy raz zdarzyło się to, gdy zobaczył, jak kilku parobków przyniosło skądś na łąkę, gdzie paśli konie, gniazdo z młodymi, ledwo wypierzonymi wroniętami. Wronięta były jeszcze bardzo młode, część piór miały w pałkach, a po bokach dziobów wielkie żółte zajady.

Kazimierz Truchanowski, Tais z biedronką czyli Droga do nieba, 1957