wiecheć

Gdy Tekla wróciła, zastała Jegora siedzącego na podłodze. Trzymał mnie przed sobą i nożyczkami obcinał mi włosy pozostawiając nierówne wiechcie.
— Ja, paniczu, koniowi sam ogon podstrzygam — bełkotał ściskając mnie mocno za szyję — znaczy się, że i człowieka ostrzyc potrafię... (...)

Jan Brzechwa, Gdy owoc dojrzewa, 1958