Metoda wolnego wyliczania (zwanego też wolną
elicytacją) polega na zadawaniu wszystkim członkom badanej społeczności tego samego pytania, np. jakie rośliny lecznicze znasz / jakich roślin leczniczych używasz (w zależności, czy badania skupiają się na wiedzy, czy na faktycznym wykorzystaniu zasobów). Fenomen popularności wolnego wyliczania wynika z jego efektywności w procesie badania wiedzy tubylczych oraz lokalnych społeczności, w ramach różnych domen semantycznych, takich jak pożywienie, lecznictwo, rytuały, ozdoby etc.
Monika Kujawska, Joanna Sosnowska, Inchatoshi, ivenki, ivinishi – rośliny z lasu i ogrodu. Wprowadzenie do problematyki badań z zakresu etnobotaniki medycznej wśród Indian Asháninka z Amazonii peruwiańskiej, „Etnografia. Praktyki, Teorie, Doświadczenia”, nr 3, s. 140–141
O sukcesie lub porażce tego procesu decyduje identyfikacja odpowiednich interesariuszy i poznanie ich potrzeb oraz jakość wymagań. Na jakość wymagań duży wpływ mają metody stosowane w procesie
elicytacji wymagań. Tylko kompletne i ustrukturyzowane wymagania czynią te projekty bardziej wiarygodnymi. Częstym wyzwaniem, przed którym stają analitycy podczas procesu
elicytacji wymagań, jest zapewnienie efektywnej komunikacji pomiędzy interesariuszami oraz pozyskanie wiedzy ukrytej. Najczęściej błędy w systemach wynikają ze słabej komunikacji pomiędzy użytkownikiem a analitykiem, a ich usunięcie wymaga większych zasobów (czasu i pieniędzy).
barnesandnoble.com, 8.18.2023