dębina

Na zachód i północ od jeziora Jesiaty krajobraz się zmieniał. Pokryte puszczą płaszczyzny przechodziły w malowniczy, pagórkowaty, a porosły gajami i dębiną i bogaty jeziorami kraj górnej Litwy.

NKJP: Mieczysław Jałowiecki, Na skraju imperium, 2000

Potem bednarze robią beczki. Taki bednarz też musi wiedzieć, co robi. Jak źle przykroi drewno, dębina nie da aromatu. Odda kolor, aromatu nie popuści. Dąb to jest leniwe drzewo, a przy koniaku dąb musi pracować. Taki bednarz powinien mieć czucie jak lutnik. Dobra beczka może wytrzymać sto lat. A są beczki, co mają dwieście lat i więcej. Nie każda beczka się uda. Są beczki bez smaku, a znowu inne dają koniak jak złoto. Po kilku latach już się wie, które beczki są jakie.

NKJP: Ryszard Kapuściński, Kirgiz schodzi z konia, 2007

— Najszlachetniejszym drewnem jest dębina — mówi Damazy Wagner. — Wozy się robiło z dębiny, koła z dębiny. Drzewo dębu kapryśne jest, trzeba je suszyć powoli, długo, bo pęka. Ale gdy już człowiek ją zrozumie i polubi, gdy już nauczy się z nią obchodzić, można z niej zrobić wszystko. I trwała jest, człowieka przeżyje, ho, ho!...

NKJP: Tygodnik Ciechanowski, 2006